- Chodzi ci o tę noc i dzisiejszy ranek?

Hope zaczęła się szarpać. Drewniana poręcz zaskrzypiała złowrogo, wygięła się. Przestraszona córka odciągnęła matkę na bok, lecz sama straciła równowagę, zachwiała się i poleciała do tyłu, na drzwi balkonu. Poczuła ból i puściła matkę. Ta cofnęła się na powrót do poręczy.
- Wiesz co, kuzynko Anne, to dziwne, ale wydaje mi się, że nie mogłabym już wrócić do domu na dawnych warunkach - odparła w końcu Clemency. - Naturalnie nie chcę być do końca życia guwernantką, jednak doświadczyłam niezależ¬ności i chyba nie potrafiłabym już się bez tego obejść.
- Dzień dobry, panno Tyler - przywitał się.
w głębi szafy zauważył granatową, klubową marynarkę. Wisiała
Mark wyprostował się i podszedł kilka kroków.
na tylnym siedzeniu. Jechali w milczeniu, ale było to milczenie
Nabrała powietrza w płuca.
- Co ty opowiadasz?! - krzyknął niemal. - To dlatego zatrudniłaś się jako
- To nie zależy ode mnie. Po prostu hotel nie przynosi już takich zysków jak dawniej.
- Nie wiem, o czym mogłybyśmy rozmawiać.
Nie zwlekając dłużej, pożegnała się z Arabellą, wsiadła do zabytkowego powozu, który nie wyjeżdżał ze stajni w Candover Court od pięćdziesięciu lat, i ruszyła do londyńskiej posiadłości Lysandra.
Przez moment ogarnęła ją wściekłość i całą siłą woli powstrzymywała się, by nie rzucić w stronę guwernantki paru dosadnych epitetów, które same cisnęły się na usta. A więc o to chodzi tej spryciarze! Nie zadowala się bałamuceniem Marka, teraz zastawia sidła na samego mar¬kiza!
R S
- Tak - powtórzył - chcę, ale...

Wkrótce jednak dotarła do niej ponownie groza sytuacji. Alec miał tu przybyć, a
Zacisnął palce na jej karku, ale zaraz ją puścił. Czerwone ślady, które po nich zostały, utrzymywały się jeszcze przez długie minuty.
- Jeździsz tym? - Bella skinęła w stronę zgrabnego autka stojącego pomiędzy dwoma statecznymi limuzynami.
Dopiero przy tobie zyskałem szansę, żeby coś komuś podarować. Nigdy wcześniej
ciaśniej płaszczem, podciągnęła kolana pod brodę i objęła je rękami, nadsłuchując szumu
- Co znowu?
Czas mijał bardzo szybko. Bella myślała o tym, siedząc w swoim pokoju z listem z Sussex w dłoni. W środku kryła się odpowiedź na jej żądanie. Zgoda na spotkanie z Blaqiem albo wyrok śmierci. Pewną ręką przecięła kremową kopertę. Przyjaciółka z Anglii przysyłała jej pozdrowienia i dołączała kilka banalnych zdań o pogodzie.
- Nikt tego nie zrobi - uspokoiła ją Bella. Wiedziała, że Alice myśli o Blaque, i rozumiała jej obawy. Jednak pozycja księżnej nakazywała panować nad lękami. - Może najpierw napijemy się herbaty - zaproponowała - a potem powiesz mi, w czym mogłabym pomóc.
- Z pewnością ani Robert, ani Bel nie odmówiliby jej pomocy.
masywnego karku.
Nadal była czujna, choć po namyśle uznała, że może to być prawda.
- Dziękuję, nie! A co z trzecim? Kim on jest?
pistolety, a potem spojrzał raz jeszcze na posłanie.
maltretowały.
- Ci, którzy pną się na szczyt, mogą łatwo spaść w przepaść. Wystarczy jeden fałszywy krok, i...